دکتر فائزه خانلرزاده

روزهای روشن سلام!

از زمان دایناسورها تا امروز  هیچ وقت زمین اینقدر شلوغ نبود. هیچ وقت این همه خیابان و شهر و دشت های دور از هم نداشت.

 قرن ها پیش از این انسان ها به چشم های هم نگاه کردند و با هم حرف زدند. خورشید که غروب کرد شعر گفتند. با ستاره های شب رویا ساختند و به یک انسان دیگر دل باختند.

زمین چرخید و چرخید و شلوغ تر شد. پر از آدم هایی وسط ترافیک و ایستگاه قطار و جشن ها. آدم هایی که یادشان رفت به هم نگاه کنند و با هم حرف بزنند.

 وقتی دیگر در کوچه معشوق منتظر نماندند. آنقدر برای بهتر بودن دویدند که یادشان رفت گاهی  زیر سایه درختی بنشینند و به ابرهای سفید آسمان نگاه کنند.

دوستان عزیز!

دنیای ما جای خوبی نیست! بیشتر زمینی ها از آنچه برایش تلاش می کنند، درک درستی ندارند.  ما با کلمات فکر میکنیم و زبان بسیار محدود است.  ما نمی توانیم در مورد چیزهایی که نمی دانیم فکر کنیم.

 ولی ذهن،  ورای کلمات درک می کند و  ژن های ما قرن ها پیش از این را دیده اند.

دنیای ما قرار است جای بهتری شود. با کمک ذهن های آگاه، نور و روشنی؛ زبان مشترک همه ی انسانهای روی زمین…

فائزه خانلرزاده