با سلام؛ فرق خصوصی با در اینجا پیام و نظر گذاشتن اینه که در اینجا، امکان سانسور و نزدن نظر هست اما در پیام های خصوصی معمولاً نظرات خوانده می شوند. اگر هدف ما این باشد که انتقادهارو بپذیریم و اهمیت بدیم، فرقی ندارد این انتقادها در چه بستری و در کجا مطرح بشن اما اگه قرار بر برنتابیدن انتقادها باشد، هرجایی هم که باشد، تأثیری نخواهد داشت. حالا بنده با امتثال از فرمایش جناب عالی در اینجا پامم را نوشتم تا ببینیم درج خواهد شد یا نه؟ به امتحانش می ارزد. با یک جستجوی ساده کلمه عشق و مشتقات آن در اشعار و نوشته های ایران زمین در طول تاریخ، در کتاب های یک کتابخانه مجهز یا به روش جستجو در اینترنت و در متون فارسی، با حجم بالایی از این کلمه مواجه خواهیم شد که نشانگر اهمیت آن است؛ پس ما ایرانی ها، با اصل عشق و عاشقی و عاشق و معشوق، مشکلی نداریم. روز عشق، روزی است که معمولاً دختران و پسران ناآشنای بسیار آشنا! به یکدیگر تبریک می گویند؛ نه همسران و زنان و مردان متأهل و این بدان معناست که پدیده ولنتاین، رابطه آزاد میان دو جنس را پذیرفته و به آن رسمیت بخشیده است. متأسفانه، پشت سر این ولنتاین ها، ناهنجاری های دیگری هم جریان پیدا می کند که خالکوبی و عکس انداختن روی بازوها و تیغ زنی های دختران و پسران دانش آموز در مدارس، در روی بازوها و دست ها و حک کردن حرف اول دوست ولنتاینیشان! از آن جمله است که والدین و مسؤولان به ویژه حوزه تعلیم و تربیت باید بیشتر مراقب باشند و تلنگر، سؤال و حرف آخر اینکه اگر این عشق های خیابانی، واقعی هستند و اگر واقعی بودند، چرا طبق آمارها و تحقیق های ارائه شده، منجر به ازدواج صحیح و عاشقانه نشده اند و چرا بیشتر آن تعداد هم که منجر به ازدواج شده اند، در اندک زمانی، منجر به طلاق شده اند؟…

با سلام؛ وقت به خیر. به صورت مصداقی، نمونه ای را عرض می کنم؛ بنده، توفیق داشتم مدت کوتاهی، مدیریت یک هنرستان را به عهده داشته باشم با ۱۷۵ دانش آموز پسر؛ آنهم از نوع شلوغش! خاطره ها و موارد زیادی را تجربه کردم که شاید در فرصتی مناسب، بخواهم آن را به صورت کتاب یا جزوه ای ارائه کنم. در مورد تمایل به جنس مخالف، وقتی مواردی را در محل گذر مدرسه یا جاهای مختلف در بچه ها می دیدم، به اونا گوشزد می کردم در فرصت هایی که معمولاً پیش می اومد و به کلاس ها می رفتم و لحظاتی را صحبت می کردم یا به صورت تکی و خصوصی در زنگ تفریح و در حیاط، این جمله رو می گفتم؛ نمی دونم شما به عنوان روانشناس، این جمله و این روش منو تأیید می کنید یا نه؟ من با آرامش و خیلی خودمونی و همراه با مهربانی، می گفتم: عزیزم این روابط ها بد نیست و طبیعی هم هست اما مسأله اینه که الآن وقتش نیست؛ الآن، کار تو، درس خوندنه و من موفق بودم در این زمینه و بچه های حرف شنوی داشتم در مدرسه و من راضی بودم از همشون و اکنون هم بازخورد مثبت اون رفتارهارو می بینم. آورده ای: ما چه طور می تونیم کاری کنیم که بچه هامون، به سمت جنس مخالف نرن؟ خوششون نیاد و برای هم کادو نخرن؟ عرض می کنم نظر من اینه که ما درست نیست بچه هارو از جنس مخالف بترسونیم؛ اصلاً چنین قصدی هم نداریم که اونارو وانمود کنیم به طرف جنس مخالف نرن که اینو خودتون بهتر از من می دونین که در آینده و در روابط زناشویی هم ممکنه تأثیرگذار باشه این رویه غلط و شاید احساس بد بکنند. چرا باید کاری کنیم خوششون نیاد؟ من کجا چنین نظری داده ام؟ به صدا و سیما اشاره کرده ای؛ من شخصاً خیلی از برنامه ها و سیاست های صدا و سیما را قبول ندارم و نقد جدی و هم مصداقی دارم بر آن؛ شاید تعجب کنید بر اینکه من بارها به مدیران عالی صدا و سیما و شبکه های مختلف، نامه نوشته ام اما پاسخی دریافت نکرده ام ودریغ از گوش شنوا! در این سازمان عریض و طویل. اینکه اظهار نموده اید: چون جامعه، به شنیدن دروغ و حرف های پاک و منزه عادت کرده! و از دید شما، چیزی به اسم آگاهی سازی و مدیریت، دست کم در این سیستم وجود نداره و فقط در حد شعاره؛ باید عرض کنم: تعمیم داده اید؛ خیلی هم اینجوری نیستش؛ جامعه نه؛ به نظرم، اگر می گفتید مثلاً برخی از مردم، بهتر می بود. در مطبوعات، مطالب زیادی در این مورد هست؛ من مرتب می بینم اما اینو بگو که کیه که روزنامه بخونه و وقت بذاره برای رسانه؟ وقتی من می بینم در اتوبوس، در مترو، حتی در صف نان و… یک پیرمرد، یک پیرزن، یک مادر و یک پدر داره در گوشیش گیم می کنه و بازی می کنه و روزنامه یا کتاب نمی خونه، وضعیت از این بهتر نمی شه؛ نگو مطالب نیست در این زمینه؛ بگو مطالعه کننده نیست؛ اگر پدر و مادری، دغدغه داشته باشند، مطالب مورد نیازشون رو هرجوری شده، پیدا می کنند و می خوانند. من هیچ وقت کاری نکرده ام نوجوان های دوروبر من در این خصوص احساس بد بکنن؛ من یک جمله طلایی دارم واسه خودم و اون اینکه گفته ام: عزیزم این برنامه هارو بذار برای بعد؛ الآن، کار تو چیز دیگری است؛ کار مهم تو، اولویت اول تو، درس خوندنه؛ در کنکور قبول شدنه و… در مورد موضوع رابطه عمیق، چرا روابط عمیق را در بین اعضای خانواده نمی خواهیم عمیق کنیم؟! و آن را در دیگران می خواهیم عمیق و تجربه کنن؟! این چه تجربه رابطه عمیق داشتنه که اصرار داریم در خارج از چارچوب و دایره خانواده، اتفاق بیفته؟! بله من هم ازدواج در سنین پایین را به شدت نقد می کنم و رد می کنم؛ چون صدمات آن، بیش از خیر آن است؛ ازدواج در سنین پایین، باعث می شود کودک، از تحصیل بماند؛ از بازی های کودکانه اش که نیاز روحی هر کودکی است، بماند؛ یعنی هنوز بچگی نکرده، وارد یه مرحله جدی تر بشود که آثار بدی بر جسم و روح لطیفش می گذارد؛ برخی از صاحبنظران، ازدواج زودهنگام را اون زمانی که شخص بالغ می شود، مناسب می دانند اما چه کسی است که تعریف دقیق بلوغ را بداند و بگوید؟ با صرف بلوغ جسمی، نمی شود زندگی را پیش برد و نمی توان برای همه، یک نسخه واحد پیچید؛ چیزی که ما الآن متأسفانه شاهدش هستیم و برخی آقایان، برای بلوغ، سن تعیین کرده اند.۹، ۱۳، ۱۵، ۱۸ اما شاید یک فردی در ۲۳ سالگی هم به بلوغی که مد نظر است، نرسیده باشد و اجماعی هم در این اعداد نیست و ساده انگاریه تعیین سن در این خصوص و این سن ها تنها یک عدد هستند و باید شرایط دیگری نیز در شخص مهیا گردد. بلوغ شرعی موضوعی است که صاحبنظرانِ خودش را دارد اما آن بلوغی که با آن، فرد آماده پذیرش مسؤولیت برای یک زندگی می شود، داری ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و… می باشد که در همه هم یکسان نیست… خلاصه اینکه ازدواج زودهنگام به خصوص برای دختران، ستم بزرگی است که بعضاً از سوی والدین، تحمیل و تکلیف می شود. این که دخترها و پسرهای کم سن، وارد روابط سطحی بشن، هم بد هست و اینکه اونا ببینن از سوی جامعه و بزرگترها طرد شده اند و احساس مجرم بودن پیدا کنند، این هم بد است و من هردو را رد می کنم و صدمه جدی می دانم. هرچند که بحث ها مفید هستند و مرتبط اما به نظرم، ما داریم کمی از بحث و موضوع اصلی که ولنتاین بود، دور می شیم. من حرفامو واضح گفتم که چرا ولنتاین را نمی تونم قبول کنم. من منکر عشق و عاشقی نیستم و نمی گویم نوجوانان، از عشق و عاشقی محروم باشن و از جنس مخالف متنفر باشن اما به دلایلی که عرض کردم در این گفتگوها، ولنتاین را به این شکل، نمی پذیرم؛ چرا که صدماتش، خیلی بیشتر از نفع احتمالی و جزئی آن است.