خواستگاری از دید روانشناسی 

عشق یکی از غیرارادی ترین تجربیات زندگی است. شاید یکی از آرزوهای انسان این باشد که بتواند تصمیم بگیرد چه کسی عاشق او شود. از این روی می توان گفت خواستگاری شانس بزرگی است که به مردان داده شده است.

 چرا دختران نمی توانند از پسرها خواستگاری کنند؟

 به نظر می رسد اگر هر کس هر زمان که دلش می خواست امکان خواستگاری کردن داشت، زندگی برای خیلی از افراد راحت تر می شد. ولی ما چقدر می توانیم در جلب کسی که دوستش داریم موفق باشیم؟

به طور کل خواستگاری روش مناسبی برای جلب محبت دیگری نیست.

 مهم نیست که این پیشنهاد از سوی مرد مطرح شود یا زن، مهم این است که هر دو نفر پیش از آنکه پیشنهادی مطرح شود، از همدیگر خوششان آمده باشد. در این صورت خواستگاری به یک اتفاق هیجان انگیز در زندگی بدل می شود. لحظه ی وصال که معشوق مدت ها انتظارش را می کشید.

ولی اگر چنین علاقه ی دوطرفه ای وجود نداشته باشد، خواستگاری باعث می شود یک نفر برای نخستین بار به ازدواج با دیگری “فکر“ کند.

دراین شرایط مرحله ی اول عاشقی یعنی جذب خود به خودی اتفاق نمی افتد. خیلی از رابطه ها به این شکل آغاز می شوند و موفق هم هستند، با این حال نمی توان این روش را به عنوان یک روش معمول برای ازدواج توصیه کرد.

دلیل تاکید بر جذب خود به خودی چیست؟

پژوهش ها نشان داده اند که ما خودبه خود جذب افرادی می شویم که به آنها شباهت ژنتیکی داریم. یعنی از نظر ویژگی های شخصیتی، سبکی که برای زندگی انتخاب می کنیم، نگاه به آینده و حتی ظاهر تا حدی شبیه هم هستیم. احتمال علاقمند شدن ما به کسی که ظاهری شبیه به ما دارد، چهار برابر دیگران است.

 افرادی که شباهت ژنتیکی به هم دارند همان کسانی هستند که می گوییم به هم می آیند.

این شانسی است که طبیعت در اختیار ما گذاشته است و نباید آن را از دست بدهیم.

 برای خواستگاری باید از احساس خود کمک بگیریم و به کسی که به ما تمایلی نشان نمی دهد، اصرار نکنیم.

موفقیت در جذب دیگری ارتباطی با جنسیت ندارد و زنان و مردان به یک اندازه می توانند در زندگی خود عشق دو طرفه را تجربه کنند.